Tekst Ruben Murk
Overlast door hondenpoep zou nog altijd één van de grootste ergernissen van Amsterdammers zijn, zo wees recent onderzoek uit. De VVD in de hoofdstad pleitte daarom voor een DNA-test om de wildpoepers te achterhalen.
"Het is mogelijk om DNA uit uitwerpselen te halen, maar eenvoudig is dat niet. Hondenpoep bestaat vooral uit bacteriën."
Het idee is niet nieuw. Het CDA in de gemeente Lingewaard (Gelderland) pleitte er ruim twee jaar geleden al voor het DNA van alle honden in de gemeente op te slaan. En onlangs meldde The Seattle Times dat in Seattle op kleine schaal in een flat wordt geëxperimenteerd met DNA-testen om het probleem te bestrijden.
Zonlicht, vocht en warmte
Het klinkt misschien als een redelijk eenvoudig idee, maar de uitvoering ligt iets ingewikkelder, stellen deskundigen van het Nederlands Forensisch Instituut. Het is mogelijk om DNA uit uitwerpselen te halen, maar eenvoudig is dat niet. Hondenpoep bestaat vooral uit bacteriën. Slechts een klein deel bevat darmcellen die nodig zijn om een DNA-profiel te maken.
En weersomstandigheden spelen ook een rol. Zonlicht, vocht en warmte kunnen DNA snel afbreken. Dus het is zaak om de hondendrol snel te bemonsteren.
Databank
Met alleen een DNA-profiel uit de uitwerpselen ben je er nog niet. Er is ook een databank nodig, waarin DNA-profielen van de honden zijn opgeslagen om zo de ‘dader’ te achterhalen. Daarvoor moet van alle honden wangslijm worden afgenomen en uit dat wangslijm moet een DNA-profiel worden vervaardigd.
En uiteraard geldt hierbij, hoe meer profielen er in de databank zitten, hoe meer kans er is op een match. DNA-profielen zijn “uniek”. Dat wil zeggen dat bij mensen (naast eeneiige tweelingen) in een op de zoveel miljard gevallen er twee dezelfde DNA-profielen kunnen matchen. Dat geldt in principe ook voor honden, maar hier zit nog wel een addertje onder het gras. Bij honden waarmee is doorgefokt, is die kans dat profielen van twee verschillende honden overeenkomt veel groter.
"Het CDA in de gemeente Lingewaard (Gelderland) pleitte er ruim twee jaar geleden al voor het DNA van alle honden in de gemeente op te slaan."
Cruiseship
Juist daardoor lijkt het experiment in Seattle kansrijk. Want in een klein gebied zoals een flat is de kans kleiner dat er twee honden met hetzelfde DNA-profiel zijn. Vergelijk het met de moord op een cruiseschip. Je weet wie er aan boord waren en onder hen moet ook de dader zijn. Dat een van de opvarenden thuis nog een eeneiige tweelingbroer heeft, maakt in dat geval ook niet uit.
